আৰম্ভণি:
গৰু এবিধ অতি শান্ত আৰু উপকাৰী ঘৰচীয়া জন্তু। পৃথিৱীৰ প্ৰায় সকলো দেশতে গৰু পোৱা যায়। পুৰণি কালৰ পৰাই মানুহে গৰুক ঘৰত পোহপাল কৰি আহিছে। আমাৰ অসমীয়া সমাজত গৰুক কেৱল এটা জন্তু বুলিয়েই নহয়, ব'হাগ বিহুত 'গৰু বিহু'ৰ দৰে উৎসৱ পালন কৰি বিশেষ মৰ্যাদা আৰু ভক্তি প্ৰদান কৰা হয়।
গৰুৰ আকৃতি:
গৰু এবিধ চাৰিঠেঙীয়া জন্তু। ইয়াৰ শৰীৰটো ডাঙৰ আৰু দীঘল। গৰুৰ দুখন কাণ, দুটা চকু, এটা দীঘল নাক আৰু এখন মুখ থাকে। বেছিভাগ গৰুৰে মূৰত দুটা শিং থাকে, যিয়ে তেওঁলোকক আত্মৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত সহায় কৰে। গৰুৰ এডাল দীঘল নেজ থাকে আৰু নেজৰ আগত একোছা চুলি থাকে। এই নেজ ডালৰ জৰিয়তে গৰুৱে গাত পৰা মহ-মাখি আদি খেদিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰে। গৰুৰ খুৰাবোৰ দুভাগত বিভক্ত। গৰু বগা, ক’লা, মুগা, পখৰা, কজলা আদি বিভিন্ন ৰঙৰ হয়।
খাদ্য আৰু বাসস্থান:
গৰু এবিধ তৃণভোজী প্ৰাণী। ই ঘাহ, বন, খেৰ আদি খাই জীয়াই থাকে। ঘৰত পোহা গৰুক চাউলৰ খুদ, দানা ইত্যাদি খাবলৈ দিয়া হয়। গৰুৱে দানা আৰু পানী খাবলৈ বৰ ভাল পায়। গৰু থকা ঘৰটোক 'গোহালি' বুলি কোৱা হয়। গৰুৱে দিনটোৰ বেছিভাগ সময় ঘাঁহ খাই আৰু জিৰণি লোৱাৰ সময়ত পাগুলি থাকে।
গৰুৰ উপকাৰিতা:
গৰুৰ দৰে উপকাৰী জন্তু খুবেই কম আছে। ইয়াৰ প্ৰতিটো বস্তুৱেই মানুহৰ কামত আহে। গৰুৱে আমাক গাখীৰ দিয়ে। গাখীৰৰ পৰা দৈ, মাখন, ঘিঁউ, পনীৰ আৰু নানা ধৰণৰ মিঠাই তৈয়াৰ কৰা হয়। শিশু আৰু ৰোগীৰ বাবে গৰুৰ গাখীৰ অতি প্ৰয়োজনীয়। গৰুৱে আমাক কৃষি কাৰ্যত সহায় কৰে। ভাৰতৰ দৰে কৃষিৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল দেশত গৰুৰ গুৰুত্ব অপৰিসীম। মতা গৰু বা বলধ গৰুৱে হাল বাই খেতিয়কক শস্য উৎপাদনত সহায় কৰে। এসময়ত হাল বোৱা, মৈ দিয়া আৰু শস্য কঢ়িওৱাৰ কামত গৰুৰ ব্যৱহাৰ অপৰিহাৰ্য আছিল। বৰ্তমান সময়ত ট্ৰেক্টৰৰ ব্যৱহাৰ বাঢ়িলেও, বহুতো গাঁৱলীয়া আৰু সৰু খেতিয়কৰ বাবে বলধ গৰু এতিয়াও একমাত্ৰ আশা-ভৰসাৰ থল। বৰ্তমান সময়ত মালবাহী গাড়ী টনাৰ কামতো কিছু ক্ষেত্ৰত বলধ গৰু ব্যৱহাৰ কৰা হয়। গৰুৰ গোবৰ সাৰ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়। গৰুৰ গোবৰ এবিধ উৎকৃষ্ট জৈৱিক সাৰ। গৰুৰ গোবৰে মাটিৰ উৰ্বৰা শক্তি বৃদ্ধি কৰে। গোবৰৰ পৰা 'গোবৰ গেছ' বা ইন্ধনো প্ৰস্তুত কৰা হয়। গৰুৰ মৃত্যুৰ পিছতো ইয়াৰ ছালৰ পৰা ঢোল, বেগ, জোতা আদি তৈয়াৰ কৰা হয়। গৰুৰ হাড় আৰু শিঙৰ পৰা বুটাম, ফণী আৰু সাৰ তৈয়াৰ কৰা হয়।
অসমীয়া সংস্কৃতিত গৰুৰ স্থান:
অসমীয়া সংস্কৃতিৰ প্ৰাণস্বৰূপ ৰঙালী বিহুৰ প্ৰথম দিনটো 'গৰু বিহু' হিচাপে পালন কৰা হয়। সেইদিনা গৰুক মাহ-হালধিৰে নোৱাই নদী বা বিলত গা ধুওৱা হয়। "লাউ খা বেঙেনা খা, বছৰে বছৰে বাঢ়ি যা" বুলি আশীৰ্বাদ দি গৰুৰ সুস্বাস্থ্য কামনা কৰা হয়। গৰুৰ প্ৰতি থকা আমাৰ এই শ্ৰদ্ধাই প্ৰমাণ কৰে যে গৰু আমাৰ সমাজৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংগ।
যত্ন আৰু সংৰক্ষণ:
যিহেতু গৰুৱে আমাক ইমানবোৰ উপকাৰ কৰে, গতিকে আমাৰো দায়িত্ব যে আমি গৰুৰ সঠিক যত্ন লওঁ। গোহালিটো সদায় চাফ-চিকুণকৈ ৰাখিব লাগে যাতে গৰুৰ বেমাৰ-আজাৰ নহয়। বেমাৰ-আজাৰ হ'লে চিকিৎসাৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগে। সময়মতে খাদ্য আৰু বিশুদ্ধ পানী যোগান ধৰিব লাগে। আজিকালি উন্নত জাতৰ গৰু (যেনে- জাৰ্চি গাই) পোহপাল কৰি বহুতে গাখীৰ উৎপাদনৰ জৰিয়তে স্বাৱলম্বী হ’বলৈ সক্ষম হৈছে।
সামৰণি:
গৰু প্ৰকৃতিৰ এক অমূল্য উপহাৰ। ই অতি নম্ৰ আৰু নিৰীহ প্ৰাণী। হিন্দু ধৰ্মত গৰুক 'গোমাতা' হিচাপে পূজা কৰা হয়। আমি এই নিৰীহ প্ৰাণীবিধক কেতিয়াও কষ্ট দিব নালাগে। গৰু কেৱল জন্তুৱেই নহয়, বৰং ই আমাৰ সংস্কৃতি, অৰ্থনীতি আৰু পৰিৱেশৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংশ। গৰুৰ উপযুক্ত যত্ন ল'লে আমাৰ গ্ৰাম্য অৰ্থনীতি, পৰিৱেশ, স্বাস্থ্য ইত্যাদি সকলো উন্নতি হ’ব।