নষ্টালজিয়া

 ঋতু আহে ঋতু যায়

চ'ত-ব'হাগত ঋতু বসন্ত

বিৰিখে সলায় পাত,

জেঠ-আহাৰত গ্ৰীষ্ম ঋতু

ফল পকে নানা জাত।

শাওন-ভাদত বৰ্ষা ঋতু

খেতিৰ বাবে ভাল,

আহিন-কাতিত শৰত ঋতু

ভৰে শেৱালিৰ ডাল।

আঘোণ-পুহত ঋতু হেমন্ত

নিয়ৰ-কুঁৱলী পৰে,

মাঘ-ফাগুনত শীত ঋতু

গছৰ পাত সৰে।

বোন্দাৰ বিলৈ

নিশাৰ ভাগত নিগনি ওলাল

কান্ধত জোলোঙা আৰি;

ভঁৰালৰ পৰা কিজানি এমুঠি

খুদ-কণ গোটাব পাৰি।

বোন্দা আছিল ডুলিৰ আঁৰত

চিকাৰ ধৰিবলৈ;

আহাৰ বিচাৰি পিলিঙা নিগনি

তাতেই ওলাল গৈ।

সমুখতে দেখি নিশাৰ ভোজন

জিভা কৰে লৰফৰ;

থাপ মাৰোতেই তৰা-নৰা ছিঙি

নিগনি মাৰে লৰ।

নিগনিক ধৰোঁ বুলি বোন্দাই

মাৰিলে দীঘল জাঁপ;

চূণৰ চৰুত পৰি বপুৰাই

সুঁৱৰিলে বাপ বাপ।

জেউতি

মোৰ নাম জেউতি

কণ মোৰ ভাই,

তেওঁ মোৰ দেউতা

এওঁ মোৰ আই।

সৌৱা মোৰ আইতা

এইয়া মোৰ ককা,

গাৰ ছাল শোটোৰা

ডাঢ়ি-চুলি পকা।

খুৰা হ'ল বাঢ়ৈ

পেহীয়ে বয় তাঁত,

খুৰীয়ে পাক-ঘৰত

বাঢ়ি দিয়ে ভাত।

গছে - পাতে

সৰু-সুৰা বেমাৰত

নকৰিবা ভয়,

গছ-পাতে নানা ৰোগ

কৰে নিৰাময়।

মৌৰ লগত তুলসী খালে

কাহ নাথাকে,

মানিমুনি ভেদাইলতাত

পেট ভালে থাকে।

কটা-ছিঙাত নাৰ্জী পাতে

তেজ বন্ধ কৰে,

নিম-পাতত ছালৰ ৰোগ

ততালিকে এৰে।